به راستی که چه سخت است خندان نگه داشتن لبها در زمان گریستن قلب و تظاهر به خوشحالی در اوج دلتنگی و چه دشوار و طاقت فرساست گذراندن روزهای تنهای و بی یاوری در حالی که تظاهر می کنی هیچ چیز برایت اهمیت ندارد. چه شیرین است در خاموشی و تنهایی به حال خود گریستن.

ای سرنوشت کاش آن  قدر قدرت داشتم که می توانستم دستان تو را قطع کنم تا دیگر نتوانی دفتر زندگی ام را بدون محبوبم بیش از این ورق بزنی و مرا با غم و اندوهبیش از این آشنا کنی.

                                                اسیر

                           دلم تنگ و تنم خسته ،از این دنیای وانفسا

                           چه گویم با که گویم راز،در آشوب جان فرسا

                           دلم تنگ است و حیرانم زبازی های این گیتی

                           که می گردم،نمی جویم دلیل زنده بودن را

                           درون سینه ام خشکد گل شادی و آزادی

                           از این درد است که حافظ گفت :(حجاب است این غبار تن)

                           چه خوش روزی که پر گیرم از این دنیای پر غوغا!

                                                        عشق

                               عشق رازی مقدس ،برای کسانی که عاشقند،

                              عشق برای همیشه بی کلام می ماند؛ اما برای

                              کسانی که عشق نمی ورزند، عشق شوخی بی

                              رحمانه بیش نیست.

دوری چقدر سخته نمی دونستم

من اومدم توی حیاط دلم نشستم

توی حیات کسی کنارمن نیست

به جز تو هیچکی غمگسار من نیست

فاصله ها هنوز کنارمونن

دعاهامون بالا تو آسمونن

روزها و شب ها بی تو سر می کنم

شبا رو با یادت سحر می کنم

عشق تو آسمونیه می دونم

من اینو از نگاه تو می خونم

توی حیاطم با یه بغض خالی

نمی دونم الان تو در چه حالی

بهار بیاد همه جا سبز سبزه

دیدن تو به همه چیز می ارزه

بوی بهار من و تو توی دلامون پیچیده

پیغوم من به شهر تو رسیده

پیغوم من پر از لطف و صفا بود

میون عشق ما فقط خدا بود

دوست دارم یادت نره عزیزم

خسته ام،انگار صد سال پیاده راه آمده ام،انگار صد سلسله کوه را روی شانه های نحیفم حمل کرده ام.

انگار هزار سال پلک برهم نگذاشته ام . خسته ام، انقدر خسته که نام خود را هم فراموش کرده ام و هیچ یادم نیست

که اولین بار کدام گل را بوییدم.

خسته ام‍، انگار این جاده های سرد و خاکی تمام شدنی نیست از دست زمین و آسمان دلگیرم و از درختانی که بی من سبز شده اند گلایه دارم

خسته ام، اما نه آنقدر که نتوانم تو را دوست داشته باشم و از کنار نفسهای گرمت بی اعتنا بگذرم.

بگو،چقدر به انتظار بنشینم که زمان از من عبور کند و ستاره ها شاهد خاموش شدن تک تک فانوسهایم باشند.

چقدر پیراهن کدرم را در چشمه اندوه بشویم و روی طناب دلواپسی پهن کنم؟

اگر شوق رسیدن به دستهایت نبود،هیچ گاه آغوشم را نمی گشودم و اگر صدای گوش نواز تو نبود،از گوشه تنهای لحظه ای جدا نمی شدم.

اگر شوق دیدن چشمانت نبود،هیچ گاه پلکهایم را بیدار نمی کردم و اگر نسیم حرفهایت نمی ورزید‍، معنای زندگی را نمی فهمیدم

تنهایی مرتب به دلم می کوبد

تا ویرانی اش،

ثانیه ای فاصله است.......

بگذار بی ادعا اقرار کنم که  دلم برایت تنگ شده ،وقتی نیستی دلتنگی هایم را قاب می کنم لحظه لحظه غروبی را که نیز دلتنگ تو و چشمان بارانی ات می شوم، قاب می کنم تا وقتی آمدی نشانت دهم که شاید دیگر تنهایم نگذاری

                                                             خاکستر

من تمام بی کسی هایم را قامت بسته ام و در طولانی ترین سجده اندوه به اندازه همه نبود نهایت اشک می ریزم

و به بلندای یلدای فراقت با آهی از عمق قلب هزار پاره ام

کابوس رفتنت را خاکستر می کنم

تنهایی ام را باتو قسمت می کنم

                                              سهم کمی نیست

گسترده تر از عالم تنهایی من

                                            عالمی نیست!

امشب از اسمان دیده ی تو

روی شعرم ستاره می بارد

در زمستان در شب کاغذها

پنجه هایم جرقه می کارد

شعر دیوانه ی تب آلودم

شرمگین از شیارخواهش ها

پیکرش را دوباره می سوزد

عطش جاودان آتش ها

آری آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

از سیاهی چرا هراسیدن

شب پر از قطره های الماس است

آنچه از شب بجای می ماند

عطر خواب آور گل یاس است

آه بگذار گم شوم در تو

کس نیابد دگر نشانه ی من

روح سوزان و آه مرطوبت

بوزد بر تن ترانه ی من

آه بگذار زین دریچه ی باز

خفته بر بال گرم رویاها

همره روزها سفرگیرم

بگریزم زمرز دنیاها

دانی از زندگی چه می خواهم

من تو باشم... تو... پای تاسرتو

زندگی که هزارباره بود

بار دیگر تو... بار دیگر تو

آنچه در من نهفته دریایی است

کی توان نهفتنم باشد

با تو زین سهمگین توفان

کاش یارای گفتنم باشد

بس که لبریزم از تو می خواهم

بروم در میان صحراها

سربسایم به سنگ کوهستان

تن بکوبم به موج دریا ها

آری آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

(فروغ فرخزاد)

تقدیم به کسی که زندگیم را با او تقسیم کرده ام

می خواهم بمیرم نه اینکه قلبم از کار بایستد و تنم سرد شود و با خاک یکسان شوم.

می خواهم بمیرم ، نه اینکه هیچ صدای بهم نرسه و هیچ خورشیدی بر من نتابد و از دیدن ماه و ستارگان محروم باشم.

می خوام به مرگی کاملا غیر عادی بمیرم ،مرگی شبیه بخار شدن اب،روئیدن دانه، غروب خورشید ، ابری شدن اسمون .

می خواهم نیست شوم، تا در دنیای دیگری ظاهر شوم، دنیائی که هنوز انرا ننامیده ام ، دنیائی که مزه آن را کاملا نچشیدم، دنیائی عالم خیال که در ان همه چیز شیر ین و زیباست، دنیای که مردم آن را دنیای عشق می نامند.