اری!تنهایی غم انگیز ترین واژه ایست که لحظه به لحظه عمرم را با او سپری کرده ام.

      در تمام شب،چراغی نیست و ماه در وسعت بی انتهای اسمان خویش تنهاست وقلب من نیز چون شبهای      

 بی ستاره تنها ترین تنهاست.

در این شبهای غم انگیز تنهای و بی قراری که من با ماه مونس وناظر شب زنده دادری های خویش،نجواها دارم،

کجاست ان اهل دلی که شبی را با دل سوخته ما به صبح رساند وبزم وشادی را به یک باره با تمام حلاوت وشیرینی

به وجودم سرازیر کند‍،تا اسمان خزان زده نفسهایم را به دشتی از شقایق های همیشه بهار گره بزند.

               ومن همچنان در انتظار ملکه سر زمین دل،تا مرا همره خود به فرا سوی ماه ،به بزم ستارگان ببرد

  تا کویر دلم را نوید طراوت و سرسبزی دهد.

            اما باز دلم تنهاست ودوست دارم برایش بنویسم،

                                        چون پر از دردم،پراز رنج ونامردیهای زمانه،

                                                                 پر از دغدغه های روزگار.

می نویسم که چگونه در تنهایی هایم به اشکهای همیشه همراهم به این لشکر زلال وزیبا که از ضمیری پاک متولد می شوند تا یاوران لحظات رنج وتنهای من باشند،پناه می برم.

چون شمع نیمه جان،به هوای تو سوختم                                                                                    

                                                     با گریه ساختم وبه پای تو سوختم

اشکی که  ریختم ، به یاد   تو   ریختم

                                                     عمری که سوختم،برای تو سوختم

پروانه سوخت یک شب وآسوده جان او

                                                      ما عمریها،زداغ جفای تو سوختیم

دیشب که  یار، انجمن افروز  غیر  بود

                                                   ای شمع، تا سپیده به جای تو سوختیم

کوتاه کن،حکایت شب های غم رهی

                                                   کز  برق آه  و  سوز  نوای تو  سوختیم

                                                                                                          «رهی معیری»

دردا که نیست جزغم واندوه،یارمن                  ای غافل از حکایت اندوه بار من

گرشکوه ای سرایم از احداث روزگار                 رحم آوری،به روز من و روزگار من

رنج است بارخاطرو زاری است کاردل                این است ازجفای فلک،کاروبارمن

رفت آن زمان،که نغمه طرازان عشق را             آتش به جان زدی،غزل آبدار من

شیرین  ز میوه،سخنم  کام خلق                    دردا که ریخت بادفنا ،برگ وبار من

عمری چو شمع درتب وتابم،عجب مدار             گرشعله خیزد از جگر داغدار من

وزآنکه همدمی است مرادلنشین غمی است    پاینده باد غم،که بود غمگسار من

پیک   مراد،  نامه  جان  پرور  ترا                     آوردو ریخت خرمن گل،در کنار من

یک آسمان ستاره و یک کاروان گهر                   افشاند بر یمین من و یسار  من

شعری به تابناکی ونظمی به روشنی               مانند اشک دیده شب زندار  من

دیگر به سیر باغ وبهارم نیاز نیست                   ای بوستان طبع تو،باغ وبهار من

بردی گمان،که شاهدمعنی است ناشکیب         در انتظار خامه صورت نگار من

غافل،که باشکنجه این درد جانگذار                 غیر از اجل،کسی نیست انتظار من

فرداست ای رفیق،که از پاره های دل              افشان کنی شکوفه وگل برمزارمن

فرداست،که از تطاول گردون رود به باد              تنها نه جان خسته،که مشت غبارمن

واین شکوه هاکه کلک من ازخون دل نگاشت       بر لوح  روزگار  بود  یادگار  من

                                                                                                        «رهی معیری»

خدایا عاشقان راباغم عشق آشنا کن

زغمهای دگر غیراز غم عشقت رها کن

توخودگفتی درقلب شکسته خانه داری

شکسته قلب من جانابه عهدت خودوفاکن

خدایا بی پناهم زتو جزء تو نخواهم

اگر عشقت گناه است،ببین غرق گناهم

تو آشناترین برای من بودی وتنها باده عشقم که از جام نگاهت سیراب می شدم دریغ که در یک غروب بی انتها بار سفر بستی ورفتی.خاطراتمان را در کوله بارت گذاشتی وعزم سفر کردی،هرچه نگاهت کردم ،هرچه صدایت کردم،هرچه فریاد کشیدم،هرچه برسروسینه کوفتم و نامت راباهزارآرزوبرزبان آوردم،خاموش نگاهم کردی ورفتی.

آنروزغنچه های بغض در گلویم شکفت وآسمان ابری چشمانم بارانی شد،آنروز پرزدی ورفتی وپیش از آنکه تو راببویم در میان نگاه مبهوتم پرپرشدی،وغمی به وسعت دریا دروجودم طوفانی شد شاید یک روز وقتی که من تنها در دشت غروب ،خورشید را تماشا کنم از پشت تپه ها یک سبد پر از یاس و نرگس پیدا شوی من هر شب دعا می کنم که تو هر چه زودتر از مهمانی فرشتگان خدا باز گردی،من هر روز صدای گامهایت را می شنوم که از آسمانها می ای.

ای کاش بیایی،نه برای پرندگان رها شده از قفس غربت،بلکه برای دل تنها و عریان من......

به یادفاطمه گل پرپر شد

روحش شاد ویادش گرامی

اشک می ریزم درسکوت شب بی ستاره

ازغبار غم وغصه های جنگل تاریک زندگی

در طوفان بیابان بی کسی

در دریای پرموج بی رحم این گیتی

چه تلخ است تنهای در کلبه از عشق سوخته

چه بی معنیست زندگی در روزگار دل سوختگی

چه بی مهر است دل بدون دل دار

چه سخت است دل کندن از یار

وچه غروب است غروب بی طلوعی

چه بی ستارست شب تلخ جدای

چه بی نور است شمع بی پروانه ای

آه چه تلخ است سکوت تنهایی

قتی مردم روی قبرم ننویسید که بودم. وقتی مردم روی قبرم ننویسید:نه شعری نه شعاری

ننویسید که بودم از چه تباری.وقتی مردن آخرین نقطه راهه نمی خواد سنگ روی قبرم بزارید.....

وقتی هرآمدنی رفتنی داره،نمی خواد گل روی قبرم بکارید..............

خیلی وقتاپیش ازاین مرده بودم،عمری دلمرده به سر برده بودم.

بدون سنگ،بدون نام ونشون چوب این زندگی روخورده بودم.

وقتی مردم روی قبرم ننویسید که بودم..................................

دیر زمانی است که قلب من مهمان سرای غم هاست احساس می کنم که هیچ اشنایی نیست که غبار غم گرفته رنج و غم را از وجودم بردارد زندگیم به کویر خشکی تبدیل گشته که گلهای امیدواری در ان سر بر شاخه خشک خاک می گذارند و با زندگی وداع می کنند؟
احساس می کنم روزگار با من بیگانه و بی وفاست و لحظه های خوش زندگی از من گریزانند بارهاست که در کوچه پس کوچه های زندگی با چشمانی به غم نشسته می گردم و هیچ اشنایی را نمی بینم که بر حال غمگین من دلسوزی کند و همه با من بیگانه اند؟

یک داشت و یکی نداشت!
اونی که داشت تو بودی و اونی که تو رو نداشت من بودم
یکی خواست و یکی نخواست!
اونی که خواست تو بودی و اونی که بی تو بودن رو نخواست من بودم
یکی بود و یکی نبود!
اونی که بود تو بودی و اونی که نبود من بودم
یکی اورد و یکی نیاورد!
اونی که اورد تو بودی و اونی که به هیچ کس ایمان نیاورد من بودم
یکی برد و یکی نبرد!
اونی که برد تو بودی و اونی که دل به تو باخت من بودم
یکی گفت و یکی نگفت!
اونی که گفت تو بودی و اونی که دوستت دارم روبه هیچ کس نگفت من بودم
یکی موند یکی نموند!
اونی که موند تو بودی و اونی که بی تو نمی تونست بمونه من بودم
یکی رفت و یکی نرفت!
اونی که رفت تو بودی و اونی که بخاطر تو:تو قلب هیچ کس نرفت من بودم
از طرف سید(خانه متروک)
خداحافظ برای همیشه
ساعت 11:30هر شب با اهنگ جزیره به یاد قدیم ها .......................

کاش می دانستم بعد از مرگم اولین قطره اشک چه کسی می ریزد و اخرین کسی که من را فراموش می کند کیست؟
عشق من تا لحظه انالله و انا الیه راجعون در قلبم زنده می ماند(یادته)
یا حق..................